Edward Kazimierz Lubomirski

Edward Kazimierz Lubomirski herbu Szreniawa bez Krzyża, pseud.: Obywatel Kaliski; Tłumacz tragedii Fausta, (ur. 1796 w Dubnie – zm. 26 lutego 1823 w Warszawie) – polski poeta, dyplomata, pisarz, tłumacz i historyk, książę. 

 

  Urodził się w roku 1796 jako syn Michała, generała lejtnanta wojsk koronnych, i Magdaleny z Raczyńskich. Początkowo kształcił się w Liceum Warszawskim, a od roku 1815 w Wiedniu, gdzie rozpoczął pracę w poselstwie rosyjskim. Od roku 1820 (przez kilkanaście miesięcy) kontynuował pracę w 2 innych placówkach dyplomatycznych (Berlin, Londyn). Rok później powrócił do kraju, osiadł w dobrach rodzinnych w podwarszawskim Radzyminie, gdzie poświęcił się pracy literackiej i zajęciom gospodarskim.

Postrzelony w pojedynku z młodym oficerem strzelców konnych gwardii polskiej, Ignacym Grocholskim żył jeszcze przez 6 tygodni. Przed swoją śmiercią (zmarł w wieku zaledwie 27 lat) zdążył poczynić ogromne zapisy (egzekutorem testamentu był Edward Raczyński) na cele dobroczynne. To dzięki niemu powstał w Warszawie Instytut Oftalmiczny (zamieniony później w szpital oftalmiczny przy ul. Smolnej), w którym leczono ubogich ludzi chorych na oczy.

Jeden z pierwszych krzewicieli ruchu romantycznego w Polsce, napisał: „Opis historyczno-statystyczny Wiednia...” (pisany w roku 1815, druk w roku 1821, tu m.in. pisał o literaturze niemieckiej), przełożył: „Fausta” A. Klingemanna (1819, ze wstępem o „Fauście” i o dramacie niemieckim), „Groby w dniu śmierci Tadeusza Kościuszki...” (1821, dumy rycerskie), „Rys statystyczny i polityczny Anglii...” (1829).