Daniel Kazimierz Narbutt

Daniel Kazimierz Narbutt herbu Trąby (ur. 3 stycznia 1738 w Dokudowie koło Lidy, zm. 17 marca 1807 w Radziwoniszkach koło Lidy) – polski pijar, filozof, nauczyciel, tłumacz, profesor filozofii Collegium Nobilium pijarów w Warszawie. 

Urodził się 3 stycznia 1738 w Dokudowie koło Lidy, jako syn Kazimierza, chorążego lidzkiego, i Marianny z Nowickich. Pierwsze nauki pobierał u pijarów (Szczuczyn) i tamże w roku 1755 wstąpił do ich zgromadzenia. Wówczas to przyjął imię Kazimierz (imię chrzestne: Daniel). Nowicjat rozpoczął w Lubieszowie, a następnie podjął studia filozoficzne w Dąbrowicy, a począwszy od roku 1759 studiował na wileńskiej uczelni, filozofię i matematykę (pod kierunkiem M. Dogiela). Po 4-letnim pobycie w Rzymie (studia), 6 czerwca 1761, otrzymał tam święcenia kapłańskie. Po powrocie do Polski nauczał historii, wymowy i języka francuskiego w Dąbrowicy (był tam prefektem). Nieco później przeniósł się do Wilna, gdzie wykładał filozofię w tamtejszym Collegium Nobilium. Był także guwernerem synów M. Brzostowskiego (podskarbi wielki litewski) i przebywał z nimi do roku 1774 w Paryżu. Wkrótce powrócił do Polski i zamieszkał przy M. Czartoryskim (kanclerz wielki litewski). Niedługo potem uzyskał doktorat praw w Krakowie, wystąpił z zakonu i otrzymał opactwo paradyskie. W latach 1775–1799 proboszcz w Radzyminie. Współpracownik właścicielki Radzymina, Eleonory księżnej Czartoryskiej. Był działaczem Komisji Edukacji Narodowej, przewodniczącym Wydziału do Spraw Szkół i Ksiąg Elementarnych. Był członkiem konfederacji targowickiej, w 1792 roku powołany przez konfederację generalną do zasiadania w Towarzystwie do Ksiąg Elementarnych.Był kawalerem orderu św. Stanisława (1793). Brat Teodora Narbutta - historyka.

Król Polski Stanisław August Poniatowski zamierzał go mianować pierwszym biskupem mającej powstać diecezji grodzieńskiej. Jednak w wyniku rozbiorów nie doszło do powstania diecezji.